در کدامین غزل پنهان شده ای
که چشم هایت این چنین غزل های عاشقانه ای روایت می کنند
و به هر کجا که نگاه میکنی
آنجا شاعری متولد میشود ...
که نسل در نسل از چشم های تو شعر می گوید
از کدامین سرزمینی
که شاعران همه از تبار تو اند
و غزل ها همه هستی یشان را از چشم های تو وام گرفته اند
در کدامین غزل پنهان شده ای
که
از پنجره ی اتاق مادربزرگ
که رو به گلدسته های مسجد بازمیشود
و از آن همیشه بوی خوب دعا می آید
و از آن همیشه نام های تو را میشنوم
شاید از همین پنجره بود که عاشقت شدم
و تک تک نام هایت را به خاطر سپردم
و چه خوب است که تمام نام های خوب مخصوص توست
و من می توانم به پیچک ها تکیه دهم
و زیر نور ماه
روبه روی گلدسته های دوست داشتنی
و در میان عطر بهارنارنج ها
یکی یکی نام های تو را صدا بزنم
و به آسمان پر از ستاره خیره شوم ...
کنار پنجره ی خوشبو
که از آن بوی خوب دعا می آید
من هم دست هایم را بالا بگیرم
چشم هایم را ببندم
و فقط
عطر واژه ها تا هفت کوچه را برمیدارد وقتی دست به قلم میشوم برای نوشتن نامت ... دوست دارم واژه ها را تک تک بچینم از روی کاغذ...
شبیه گلی خوشبو وبزنم لای موهایم و بچسبانم به دستانم تا عطر خوش نامت موهایم ... دست هایم را فراگیرد
سجاده ای پهن میکنم و واژه های دست چین شده را میچینم دورش تا باهم به نماز بایستیم ... پنجره را باز میکنم و خنکای نسیم صورتم را نوازش میکند و میبینم
بوته های گل رز غنچه داده اند ... همیشه همین طور است ! حرف تو که میشود بوته ها گل میدهند ... هوا به جنب و جوش می افتد !
وقتی حرف تو میشود گل های چادر نمازم عطر میگیرند و شکفته میشوند ...
صدای تپش قلم را میشنوم وقتی مینوسم نامت را و صدای به هیجان افتادن کاغذ را از اینکه نامت را رویش به یادگار گذارم ... واژه ها را کنار هم میگذارم
و صدایت میزنم مثل همیشه بی تاب ... و باز هم تنها سکوت میکنم یعنی داری جوابم را میدهی ... و حس میکنم شبیه همان غنچه رز تازه متولد میشوم
درست اینجا ... از کنار تو ... از کنار عطر نام تو ...
عیدتون مبارک
رنگ نگاه تو را نمی دانم
شاید سبز کهربایی
شاید آبی فیروزه ای
نمی دانم رنگ نگاه تو را نمی دانم
تنها پشت پنجره می نشینم و ساعت ها به این معمای حل نشده فکر میکنم!
رنگ ها را بلدم
بارها دیده ام آسمان آبیست ... اما آبی نگاه تو فرق میکند
بارها دیده ام جنگل سبز است ... اما سبزی نگاه تو فرق میکند
شناگرماهری هستم اما نگاه تو مرا غرق می کند و من شبیه بچه ها دست و پا میزنم در آبی نگاهت
عمق نگاهت را
در شبی سرد و برفی
که هیچ پنجره ای باز نبود
و هیچ عابری از این کوچه ی باریک عبور نمی کرد
نذر کردم که شعرهایم را به همه مردم شهر هدیه دهم
تا تو بیایی ...
چند بیت را که درباره ی چشمانت نوشته ام
به دخترکی که هرروز سر چهارراه گل می فروشد
و چقدر وقتی می خندد دوست داشتنی می شود می دهم
و شاید مردم تصور کنند او به لباس و خوراک بیش تر احتیاج دارد
اما من می دانم اگر بداند چقدر چشم هایش دوست داشتنی هستند و زمانی که لبخند میزند
چقدر زیبا می شود دیگر هیچ گاه غصه نمی خورد
حتی وقتی لباس های کهنه برتن دارد چون همیشه می داند زیباست
و هیچ گاه نمی گرید چون میترسد چشم هایش خراب شوند
و هیچ گاه اخم نمی کند چون قدر لبخندش را می داند
هیچ آبی در جهان وجود ندارد
برای رسم احساسم
بارها تمام آبی های جهان را امتحان کرده ام
و از تمام نقاش های جهان پرسیده ام
اما هیچ کدام نمی دانستند ...
تو
آبی ترین حس خوشبختی هستی
که دیوارهای تاریک وجودم را رنگ زدی
و در میان تمام تاریکی ها دست هایم را
گرفتی و من را به نور نشان دادی
و من را با نور آشنا کردی
تو آبی ترین حضوری که درمیان سرمای تنهایی
آسمان را به من هدیه دادی
عشق را به خانه بیاور و بگذار کنار کرسی گرم شود
دست هایش را بگیر و گرمشان کن
نگاه کن چقدر تکیده شده
برایش کمی چای بریز
و بگذار سرش را روی شانه هایت بگذارد
و بگوید از غم ها و دردهایش
عشق را به خانه بیاور
و بگذار نفس تازه ای بکشد
و ریه هایش پر شود از عطر بهار نارنج
دلم گیر شده است با سنجاق مهربانی ات به تو
و من سال هاست هر وقت دلگیر می شوم
لباس های کودکی ام را می گردم
تا عطر خوش تو را درون جیب هایش پیدا کنم
و می بویمشان تا یادم بیاید ...آن موقع ها که تازه به این دنیا آمده بودم
و پاک بودم و قلبم تند تند می زد ....خیلی تندتر از این روزهایم
و دلم شور می زد
شور گم کردن تو را
کنار پنجره می نشینم
و نبض رویاهایم را می گیرم
حالشان خوب است
تا تو هستی ...
رویاهایم زنده اند ...
و هر وقت دلشان می گیرد
دستشان را می گیرم و می برمشان کنار پنجره
وبرایشان از نام های تو می گویم
و پنجره را باز می کنم و نشانشان می دهم
نسیم مهربانی های تو را ...
چه بگویم از غم های تو ... که شاید ناشناخته ترین غم ها باشد ... غم هایی که جنسش با تمام غم ها فرق می کند ...
با این غم های دنیایی که روح را روان را آتش می زند فرق می کند .... غم های تو با غم های من
که از جنس فراموشی خداست فرق می کندبا غم های من که از جنس ناامیدی هاییست
که شیطان هر لحظه چون تیری بر قلبم می فرستد و تمام سعیش را می کند تا رحمت تو را از یادم ببرد فرق می کند ...
غم های تو مثل غم های من نیست ...مثل غم های هیچ کس نیست...غم های تو
درونش شیرینی تسلیم نهفته است غم های تو هر کدام واحد های درسی عبد بودن است ...
